آقای وزیر

از من خواسته‌اند درباره انتظاراتم از شما در آغاز صدارتتان چند سطری بنویسم. این درخواست به این سبب بوده که من عضو کوچکی از خانواده فرهنگی کشورمان ایران هستم و شما متولی فرهنگ آن. کاری که برعهده شما نهاده شده از سویی بسیار دشوار و از سوی دیگر بسیار ماجور است چرا که اگر خوب به فرجام رسد خدمات شما تاریخ مصرف طولانی‌تر خواهد داشت و تاریخ، چهره شما را بیش از دیگر همکارانتان به‌یاد خواهد آورد. من و شما امروز پس از گذشت نزدیک به 800سال هنوز می‌دانیم حافظ کیست و متولیان فرهنگی آن زمان که او را یاری دادند یا او را در تنگنا نهادند و مانع نشر آثارش شدند، که‌ها بودند. اما شاید اصلا ندانیم که نام آن غرامت‌گیر از زحمتکشان آن زمان که بوده است و چه کسی نرخ مالیات و درصدی را که باید کشاورزان به مالکان می‌پرداختند، تعیین می‌کرد. امروز حافظ مانده است و همچنان میلیون‌ها نفر از انسان‌های گیتی را از رود پرخروش هنر خود سیراب می‌کند و آن کسانی که او را در این عرصه یاری دادند تکریم می‌شوند و آنان که در پی آزار او بودند، نفرین. آقای وزیر! شما با اصحاب فرهنگ این مرز و بوم روبه‌رو خواهید بود. کسانی که به اعتبار راهی که انتخاب کرده‌اند، نه در پی خشونتی هستند و نه آزار انسان‌ها را در سر می‌پرورانند. آنها نیز همچون هر انسان دیگری، کامل نیستند و در این راه گاه در شناخت سره از ناسره درمی‌مانند و گویا شما و یارانتان در وزارتخانه مسوول هدایتشان به راه درست هستید.  آقای وزیر! فکر می‌کنم همه بی‌توافق رسمی و امضاشده به این باور داریم که هر جامعه‌ای باتوجه به ویژگی‌های فرهنگی و اعتقادی‌اش به‌طور طبیعی خطوط قرمز و غیرقابل عبوری برای حرکت فرهنگی افراد قایل است. گاه این خطوط، حتی نیاز به بخشنامه و تذکر ندارد و هر عقل سلیمی آن را می‌شناسد. اگر در مواردی غیر از این باشد، می‌توان آنها را با شفافیت و قانونمداری در معرض دید گذاشت تا حرکت در چارچوب آنها آرامش و آسودگی بیشتری برای جامعه به ارمغان بیاورد. زمانی که سلیقه‌های مختلف هر کدام با دلایلی کاملا شخصی که گاه حتی تفاوت فاحش با دیگری دارد اقدام به ترسیم خطوط قرمز و غیرقابل عبور کردند، آنگاه پریشانی و سردرگمی در حرکت و یأس و نامیدی در آفرینش پدید خواهد آمد. انتظار من، همان‌گونه که گفتم به عنوان عضو کوچکی از جامعه فرهنگی کشور، از شما این است که در اجرای باید و نباید‌ها در عرصه فرهنگ قانون را به‌جای فرد ملاک کنید و از یاد نبرید که خیل عظیم پویندگان فرهنگی خود بی‌آنکه نیازی به راهبر داشته باشند سره را از ناسره می‌شناسند چرا که سعادت انسان‌ها نه در داخل یک مرز مشخص جغرافیایی و نه در محدوده خط زمانی معین دغدغه آنهاست و آنها با آفرینش اثر فرهنگی و هنری خود را در معرض داوری زمان نامحدود و مکان بی‌مرز

قرار داده‌اند.